ขีด เขียน บรรจงเรียง

ตัวละครตัวหนึ่ง

...มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ไม่เว้นในแต่ละวัน บางเรื่องผ่านเลยล่วงแล้วตามกาลเวลา แต่บางเรื่องยังคงมีอยู่ให้เราได้เฝ้าติดตามกัน
และวันนี้ เป็นอีกวันที่เรื่องราวบางอย่างยังดำเนินต่อไป แบบที่ใครบางคนไม่อยากติดตามมัน...


หลังจากวันนั้น วันที่ฉันและเขา วันที่เราผิดแปลก เราที่เราต่างแยก
ไปตามกระแสแม่เหล็กอะไรสักอย่างในตัวเรา ที่ทำให้เคมีบางอย่างไม่สามารถ spark กันได้
แต่ไม่ใช่ทุกส่วนของเราทั้งสองจะแย้งกันไปซะหมดหรอกนะ
เรื่องราวของเราบางส่วนยังมีที่เป็นทั้ง บวก และ ลบ ที่ยังดูดเข้าหากันได้
จนสร้างเป็นความเชื่อชนิดหนึ่งที่ใครหลายๆ คนชอบยึดติด และผูกมัดว่า ‘ผูกพัน'


หลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่ได้พบเจอกับเขาคนเดิมอีกเลย
ไม่ได้เจอตัว(ตน) ไม่ได้ยินเสียง(อ่อนหวาน) ไม่ได้เห็นรอยยิ้ม(ที่ทำให้โลกสดใส) หรือแม้แต่ความคุ้นเคยที่เคยมีให้กัน
เรา...ต่างก็รู้กันดีว่ามีอะไรที่แปลกไป แต่ก็ยังฝืนทำทุกอย่างให้เหมือนเคย


ฉันว่า...ฉันอาจจะต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ ฉันอาจจะต้องหยุด ทั้งที่ยังไม่ได้เริ่มต้นเลย
หนึ่งคนเข้าใจ และอีกหนึ่ง บอกว่าถ้าปล่อยไป ทุกอย่างจะตามเลย
บางที...คนละก้าวของเรา ต้องถอยให้เท่ากัน
บางที...ความผูกพัน ไม่ได้ผูกมัดเรา
บางที...เขาอาจมีสิ่งหนึ่งต้องตามหา
บางที...สิ่งหนึ่งก็เกินความจำเป็น
บางที...อาจเกิดขึ้นอีกที
บางที...ต้องไม่คาดหวัง
บางที...ต้องปล่อยมัน
และบางที... .. .... .. .. .อาจต้องให้ เขา ........................................................


เธอเขียนบันทึกของเธอไม่จบสิ้นดีเท่าไหร่นัก
เธอปล่อยให้ความคิดสานต่อเป็นความฝัน
เธอจบมันลงตรงคำว่า ‘เขา’
ส่วนฉันก็วางมือลงจากปากกาในการเขียนถึงเธอ เช่นกัน และปริยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ให้กับความเหมือนบางอย่างของฉันและเธอ

ความเหมือน ที่อยู่ในตอนจบของเรา...


มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ไม่เว้นในแต่ละวัน...
ตัวละครตัวหนึ่ง ในความคิดของใครคนหนึ่งคนนั้น บอกฉันไว้ผ่านความรู้สึกนึกคิดที่อยู่ภายใน

โดยลำพัง
25 เมษายน 2552